Szklany klosz (twarda)

Książka bardzo wciągająca. Poczynania głównej bohaterki wraz z lekturą, z nieco niepokojących, zaczynają stawać się coraz bardziej racjonalne. Esther jest bardzo realną postacią. Książka idealna do lektury w zimny, jesienny dzień ;)

Rozpoczynając tą książkę nie spodziewałam się że będzie tak... trudna. Spodziewałam się klasyku który rozsmakuje mnie na długi czas, jednak zamiast tego dostałam duże pole do rozmyślań. Każda następna myśl bohaterki książki jest niespodziewana, zadziwiająca. Daje 5 gwiazdek, ponieważ jest bardzo oryginalna, piękne opisy najmniej znaczących codziennych doświadczeń, wewnętrzne uczucia które wręcz odbiegają od tego czego się spodziewamy.

Mówią, że marzenia są skarbem, którego nikt nie może Nam odebrać. Dla mnie są niczym drogowskazy. Małe punkciki, które często, jako jedyne wyznaczają drogę po tych niejasnych życia ścieżkach. Ester Greenwood zdawała się zawsze wiedzieć którędy do celu. Tej wzorowej studentce, kolekcjonerce nagród i stypendiów nie można było odmówić inteligencji. Właśnie odbyła elitarny staż dziennikarski organizowany przez jeden z czołowych nowojorskich pism kobiecych. Drzwi do kariery stały przed nią otworem, gdy pewnego dnia okazało się, że zabrakło najważniejszego z kluczy. Jak znaleźć w sobie nową siłę, gdy pewnego dnia zaczynasz rozumieć, że zgubiłeś mapę a drzwi, przed którymi właśnie stoisz być może jednak nie do końca zostały uchylone dla Ciebie? No właśnie… jak?

Czytając książkę Sylvii Plath miałam często wrażenie, że nie czytam. Czułam się tak jak gdybym zajęła miejsce w pierwszym rzędzie na jednej z najbardziej pasjonujących pantomim. Pantomim, w której choć centralną postacią jest Esther wbrew pozorom wcale nie ma ona zbyt wielkiego wpływu na to, co wydarzy się w kolejnym jej fragmencie. Obserwowałam losy zagubionej lalki krążącej po scenie, która torując drogę uszytą z fragmentów wspomnień próbuje na przekór światu i sobie samej udowodnić, że jeszcze nie jest za późno. Jeszcze przecież znajdzie swoją drogę powrotną, choć tak inną od tej, którą znała.

Pamiętam pewną leniwą sobotę i siebie skaczącą po kanałach. Pamiętam program o literaturze, popularnego aktora i dziennikarkę, która trzymając w ręku „Szklany klosz” opowiadała o smutku unoszącym się znad jego stron. Mnie nie jest smutno. Po pożegnaniu ostatniego słowa mam półsłodycz na końcu języka. Gdzieś tam w sercu tli się nadzieja, że pełnia szczęścia to na tyle niewygodny stan by pewnego dnia zrobić z nim koniec... Dziś wiem jedno. Nigdy nie zapomnę tamtej soboty tak jak nigdy nie zapomnę Esther. O Niej po prostu nie sposób zapomnieć.

SZKLANY KLOSZ, ma niewątpliwie charakter autobiograficzny. Świat jaki ukazuje, widziany jest oczami niezwykle wyczulonymi na półcienie i półblaski, na wszystko co odkształcone w codziennym życiu, na wszystko, co skarykaturowane przez współczesność. Światem bohaterki jest Ameryka młodych, Ameryka chorych nerwowo, Ameryka wyrzuconych na margines.