Gdzie Diabeł mówi dobranoc. Tom 1. Księżyc jest pierwszym umarłym

Właśnie na taką polską powieść czekałam! Przygody, słowiańskie wierzenia, wyjątkowy klimat, fantasy i duuużo humoru. Autorka wiedziała, co robi, a ja ledwo skończyłam pierwszą część i już chętnie brałabym się za kolejną, na którą niestety muszę poczekać...

Ta książka to po prostu doskonała, wciągająca mieszanka wierzeń słowiańskich, niebezpiecznego, lekko złowrogiego klimatu i solidnej porcji świetnego poczucia humoru. To jedna z tych pozycji, które całkowicie odrywają od rzeczywistości, sprawiają, iż momentalnie zapominamy o wszelkich kłopotach i po prostu oddajemy się magicznej, zarazem trzymającej w napięciu, jak i relaksującej przygodzie. Polecam całym sercem!

Nocnice, strzygi, wilkołaki, guślnice pośród zwykłych mieszkańców, a wszystko w diabelskiej podkarpackiej wsi o nazwie Czarcisław. Życie w niej skrywa tyle mrocznych tajemnic. Jak odnajdzie się tam siedemnastoletnia Alicja nieświadoma niczego?

Tak jak kiedyś wspominałem fantasy nie jest moim ulubionym gatunkiem literackim. Co nie znaczy, że czasami nie sięgam po taką pozycje oczarowany opisem, bądź recenzjami. I tak było w wypadku pozycji Kariny Bonowicz pt. „Gdzie Diabeł mówi dobranoc”.

Autorka na łamach książki opowiada historię zagubionej nastolatki Alicji, która po śmierci rodziców trafia pod opiekę ciotki Tatiany. W związku z tym dziewczyna musi przeprowadzić się do malutkiej podkarpackiej wsi. Czarcisław od razu wzbudza niechęć Alicji, począwszy od jego wyglądu, a skończywszy na dziwnych zachowaniach poszczególnych mieszkańców. Np. robiących znak krzyża na jej widok.

W niedługim czasie kolejne zdarzenia coraz bardziej zaskakują Alicję. Aż do feralnej nocy, podczas której zostaje zaatakowana przez watahę wilków. Z opresji wychodzi cało na skutek narysowanego przez siebie czarciego kręgu. Jak to możliwe?

Tajemnica szybko ujrzała światło dzienne. Alicja jest jedną z nich, czyli istot obdarzonych magiczną mocą. Guślnice, strzygi, wilkołaki i nocnice żyją pośród zwykłych mieszkańców. Wszystko za sprawą paktu z diabłem zawartym przez założycieli wsi.

Jest to jest dopiero wierzchołek góry lodowej tajemnic. Okazuje się, że wszyscy czekali na przybycie dziewczyny. Alicja stanowi klucz do przeprowadzenia rytuału odwołania paktu. Wtedy wszystko wróci do realistycznej rzeczywistości. Co na to Alicja? Jak przyjmie wieść o swoim pochodzeniu i mocach?

Ponadto, istnieją również ci, którzy nie chcą doprowadzić do przeprowadzenia rytuału. Co oznacza, że czwórka z jednego pokolenia – Olga, Borys, Natasza i Alicja są w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Dotyczy to szczególnie głównej bohaterki, bowiem jako jedyna może odnaleźć ukryty magiczny kielich, niezbędny do rytuału…

Z czystym sumieniem muszę przyznać, że książka „Gdzie Diabeł mówi dobranoc” czyta się bardzo dobrze, płynnie i szybko. Mimo, że terminologia magiczna była dla mnie nieco niezrozumiała i trochę się pogubiłem. Intryga, perypetie wszystkich głównych bohaterów wciągnęły mnie całkowicie. Śledziłem ich los z zapartym tchem, dzięki również ciekawemu stylowi i prostemu językowi.

Zabrakło mi tylko jednego…. konkretnego zakończenia. Ale tom drugi w przygotowaniu! Polecam!

www.dajsiezlapacksiazce.blogspot.com

Zanim zaczniecie czytać, weźcie sól chroniącą przed urokami i złymi mocami oraz czosnek, odstraszający upiory. Załóżcie odzież na lewą stronę na odczynienie uroku. Przezorności nigdy za wiele. Nie wiadomo, czy jakie literackie licho z powieści „Księżyc jest pierwszym umarłym” Was nie dopadnie, gdyż nie ma rzeczy niemożliwych, zwłaszcza gdy się przebywa w Czarcisławiu, nawet w trakcie lektury powieści.

Alicja Korsakow lat siedemnaście trafia pod opiekę ciotki w Czarcisławiu na Podkarpaciu. Nastolatka nie czuje się tu dobrze, wszystko jest dla niej dziwne. Przerzucona przez los, a może jaki inny diabeł, ze stolicy do posępnego miasteczka jest w centrum uwagi, co jej się nie podoba. Wszyscy ją znają i wiedzą, kim ona jest, tylko ona nie. Nikt jej nic nie powiedział, nie wprowadził w nową rzeczywistość. Alicja nie wie, co się dzieje i nic nie rozumie, a wkrótce zmierzy się ze swoją prawdziwą naturą. Przed nią niebezpieczne zadanie…

Czarcisław leży na końcu świata w Bieszczadach. Łatwo się w nim zgubić, zginąć. Tu wszyscy się znają i o sobie wiedzą. Mieszkańcy wiedzą o dziedzictwie Alicji, tylko nie ona. Alicja, która nie pochodzi z tej Krainy Czarów, ale z innej, czarcisławskiej, w końcu jest potomkinią jednego z założycieli ponurego miasteczka, nie orientuje się w magicznych niuansach. Wszystko przed nią i to w ekspresowym tempie. Zbliża się noc dziadów! Jest to najbliższy termin, aby w trakcie rytuału przerwać klątwę.

Legenda powiada, że dawno temu Mikołaj Dobrygin, Osip Zemrow, Paweł Soficz, Igor Korsakow zostali wypędzeni ze swej wioski z powodu czarów. Rozeszli się w cztery strony świata, ale i tak trafili do czarciego kamienia. Wywołali diabła i zawarli z nim pakt. Ten zażądał od nich jednego potomka w każdym pokoleniu. Teraz jest szansa na odwrócenie klątwy, tylko liczebność się nie zgadza. Oprócz Alicji Korsakow naznaczeni są: Natasza Soficz, Nikodem Dobrygin, Olga i Borys Zemrowie. Alicja nie wie, co znaczy klątwa i jej zdjęcie ani dlaczego musi wystrzegać się księżyca. Wszystko przed nią. Czeka ją nieco demoniczna przyszłość.

Fabuła książki omota i zaczaruje. Krok po kroku bohaterka odkrywa sekrety miasteczka i mieszkańców, w którym nikt nie jest tym, za kogo się podaje. Słowo „niemożliwe” nie ma racji bytu, a pojęcie „normalności” jest względne. W miasteczku może być tylko bardziej lub miej nie w porządku. Tu mieszkają także wilkołaki, strzygi, guślnice, nocnice i strachacz. Pojawia się bóg Weles i Żmij. Słowiańskie bóstwa i demony, zioła, zaklęcia, eliksiry, zagadki i oglądanie się za siebie, czy jaki „diabeł” nie depcze po piętach. Należy się wystrzegać wilczych igrzysk, unikać wilkołaków, umieć rysować czarci krąg, szukać garnka. W pakiecie nastoletni bohaterowie z pazurem, umiejętnie budowane napięcie, wszechobecna magia i groza, żywi martwi oraz przysięga. Niezapomniane wrażenia. Polecam nie tylko nastolatkom.

Gdzie diabeł mówi dobranoc

Opowiada o Alicji , która wyjeżdża z Warszawy gdy jej rodzice umierają w wypadku samochodowym.Jedzie ona do Czarcisławiu do swojej cioci , o której nigdy nie słyszała. Czarcislaw to małe miasteczko,w którym mieszkają dziwni ludzi. Alicja poznaje legendę miasta - o czterech założycielach miasta, którzy zawarli pakt z diabłem i dobić z nim targu.I tak jeden osoba z pokolenia zostaje moc.Alicja jest jednym z potomkini założycieli. Odkrywa ona , że posiada moc. Co z tego wyniknie?!

Klimat słowiański jest bardzo fajne ukazany.

Super mamy przedstawionych bohaterów.

Brakuje mi w książce aby Alicja nauczała się swojej mocy ,a nie że od razu umię się nią posługiwać. Wkurza mnie trochę Tatiana ciotka Alicji. Alicja dowiedziała w o mocy nie tak jak Tatiana chciała . Chciała ja na to przygotować,ale gdy Alicja się o niej dowiaduje Tatiana tylko marudzi , że to nie miało tak być i nie pomaga Alicji.

Alicja bardzo sarkastyczną osobą i często żartuje. Książka ma wiele zabawnych sytuacji.☺️😄🤗😃😊😛

Opowieść jest wciągająca i ciekawa.

Książka jest napisana bardzo łatwym i prostym językiem.

Mamy też sceny grozy i strachu , które pozwalają nam wczuć się w książkę.

Książka ma pełno akcji nie będziesz się nudzić w czasie jej czytania.😁

W książce razem z Alicją rozwiązywany zagadki by znaleźć zaczarowany kielich, który pozwoli przeprowadzić rytuał zakończenia paktu z diabłem.

Nie mogę się doczekać następnego tomu😜

Ocena ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Cytaty

– Natasza potrzebuje tego, żeby jeszcze bardziej zniechęcić do siebie otoczenie, ale tak naprawdę właśnie przez to stać się bardziej zauważalną. Chyba tylko Olga i Borys traktują to na serio.

– W sensie czczą diabła i takie tam?

Zapraszam na mojego bloga Wikakos czyta!

Karina Bonowicz. Kobieta pisząca. Aktorsko niespełniona. Muzycznie wykluczona. Uzależniona od kawy, coca-coli i czarnego humoru. Nie znosi fasolki po bretońsku. Wielbicielka skandynawskiego chłodu i upiornej fantazji braci Grimm. Dziennikarka, pisarka i scenarzystka. Autorka powieści Pierwsze koty robaczywki oraz I tu jest bies pogrzebany.

Według legendy, wiele stuleci temu czwórka przyjaciół została wygnana z rodzinnej wioski, gdyż ludzie lękali się ich czarów. Rozeszli się w cztery strony świata, ale zadziwiającym zbiegiem okoliczności i tak wszyscy dotarli w to samo miejsce – do czarciego kamienia. Tam wywołali diabła i dobili z nim targu... Ich potomkowie przez wieki odczuwali skutki tego paktu i bezskutecznie próbowali się z niego wywikłać. Czy przedstawicielom kolejnego pokolenia uda się wreszcie wrócić do normalności?

Sceną wydarzeń opisanych przez Karinę Bonowicz jest małe miasteczko na odludziu, gdzieś na Podkarpaciu. Miasteczko o ciekawie brzmiącej nazwie, która jednym będzie się kojarzyła z czymś mrocznym, innym zaś z czyś bardzo tajemniczym. Czarcisław, bo takie miano nadano temu miasteczku, gdzieś na końcu świata. Podoba wam się ta nazwa? Ja zakochałam się w niej od pierwszego wejrzenia.

Siedemnastoletnia warszawianka Alicja, po niespodziewanej śmierci rodziców zmuszona jest opuścić stolicę i zamieszkać ze swoją ciotką Tatianą, o której istnieniu nic dotąd nie wiedziała. Tak trafia do dziwnej i tajemniczej miejscowości Czarcisław w głębi Bieszczad. Jak to w małych wioskach bywa, tutaj wszyscy się znają i każdy o wszystkich wszystko wie. A mam wrażenie, że każdy wie więcej niż powinien. Alicja szybko przekona się, że dla nikogo nie stanowi zagadki, bo wszyscy oczywiście wiedzą kim jest. Niestety sama Alicja niejednokrotnie będzie się błąkać i błądzić, nie tylko po Czarcisławiu, ale także po okolicznych lasach i niestety wśród ludzi, którzy stanowią dla dziewczyny prawdziwą tajemnicę.

Karina Bonowicz wykonała kawał świetnej roboty tworząc galerię bardzo intrygujących postaci. Trochę szalona i zakręcona ciotka Tatiana. Alicja, fascynująca i trochę arogancka. Oryginalna i jedyna w swoim rodzaju gotka Natasza. Impertynencki i nieodgadniony Nikodem. Bliźniaki, Olga i Borys, bardzo tajemniczy, ale jak trzeba to pomocni. To tylko mała próbka tego, na kogo natkniecie się w tej książce. Bo, jak napisałam jest ich cała kolekcja. Postaci niesamowite, barwne, ale przy tym bardzo prawdziwe. Każdy jest interesujący na swój sposób i każdego, w miarę czytania, można polubić.

Mało jest źródeł historycznych dotyczących wierzeń i obrzędów słowiańskich, dlatego bardzo cieszy mnie, że pisarze sięgają po to, od czego się wywodzimy. A przy okazji mogą naprawdę popuścić wodze fantazji, żeby ten świat nam przybliżyć i żeby było ciekawie. Bonowicz ten zabieg udał się w stu procentach. Już od pierwszych stron wsiąkłam w tę opowieść. Krótko mówiąc zostałam zaczarowana i dobrze mi z tym. Co prawda książka jest kierowana do młodzieży, ale wcale mi to nie przeszkadzało.

W Czarcisławiu, jak sama nazwa wskazuje, można spotkać różne duchy i demony wywodzące się właśnie z mitologii starosłowiańskiej. Obok boga zjawisk nadprzyrodzonych, Welesa, natkniemy się na wilkołaki, wąpierze, strzygi, nocnice, wiedźmy, guślnice. Nie zabraknie zaklęć i magii, a to lubię najbardziej. Niektórych czytelników (nawet niekoniecznie bardzo uważnych) ucieszą liczne odniesienia do Harry'ego Pottera i Zmierzchu, które są takim oczkiem puszczonym w stronę każdego miłośnika książek.

Księżyc jest pierwszym umarłym nie wciąga nas akcją, od której trudno się oderwać, ale mimo tego książkę pochłania się w tempie ekspresowym i naprawdę choć na chwilę ciężko jest się z nią rozstać. Pierwszy tom cyklu Gdzie diabeł mówi dobranoc to świetna rozrywka i bardzo przyjemna lektura. Poważnie grozi zarwaniem nocy. Mnie się podobało i z wielką niecierpliwością będę wyczekiwała kontynuacji tej opowieści. A będzie się działo! Ci, którzy przeczytali do końca już to wiedzą. Tymczasem polecam tę książkę nie tylko młodzieży.

Czarcisław, fikcyjne miasteczko daleko od Warszawy na Podkarpaciu, gdzie diabeł mówi dobranoc. Właśnie tutaj, chcąc nie chcąc, po śmierci rodziców przyjeżdża nastoletnia Alicja. Wszystko tu wydaje jej się dziwne, nawet sama ciotka Tatiana, pod której opiekę trafia. Szybciej niżby chciała okazuje się, że nic nie jest dziełem przypadku, nawet tragiczny wypadek rodziców. Odkrywa swoje magiczne umiejętności, o których nie miała pojęcia do tej pory. W tle słowiańskie wierzenia, mity, wilkołaki, strzygi i utopce. Wszystko zapowiadało świetną lekturę, ale tak było?

Może miałam zbyt duże oczekiwania do tej książki czytając jej opis i wiele pochlebnych recenzji. Naprawdę lubię fantastykę i słowiańskie wierzenia, czytałam wiele na temat, szczególnie tutejszych legend i podań. Dobrze, że było sporo akcji, bo od początku przyjazdu głównej bohaterki cały czas coś się dzieje. Oczywiście Alicja jak to uparta nastolatka nie słucha poleceń ciotki, łamie zakazy i nakazy, co chwile gubiąc się i wpadając w kłopoty. Dzięki jej za to, bo mamy chwile napięcia i grozy, odkrywamy naprawdę mroczne tajemnice. Do tego mój ulubiony sarkastyczny humor, który przyprawiał niejednokrotnie o wybuchy śmiechu.

Ogólnie książka jest lekka w odbiorze, szybko się czyta, chwilami bawi, głównie trzyma w napięciu. Bardzo polecam szczególnie młodzieży, jak również tym, którzy zaczynają swoją przygodę z fantastyką, bo to całkiem niezłe wprowadzenie w magiczne klimaty i to w nasze słowiańskie. Gdyby nie przydługie i nudne chwilami dialogi, w których często powtarzało się to samo, byłoby 10/10, a tak to mocna szóstka.

Nieprzewidywalna fabuła, wartka akcja i wielka tajemnica sprawiają, że wcale nie tak łatwo przerwać jej czytanie. Fani gatunku z pewnością nie będą rozczarowani. Mnie powieść Kariny Bonowicz absolutnie zachwyciła i z niecierpliwością czekam na kontynuację! Polecam!

Z pazurem napisana, idealna na wakacyjne wieczory. Przyjemna lektura z słowiańskimi legendami, mitami i ludowymi podaniami w tle. Niecałe 600 stron wyjątkowo udanej uczty czytelniczej, którą będę polecać każdemu ;).

Gdzie diabeł mówi dobranoc zapowiada się świetnie. Pierwszy tom serii to niesamowita przygoda w głąb słowiańskich wierzeń i magicznych istot, gdzie czary, rytuały i pradawne bóstwa są częścią życia. Autorka piszę z niebywałą lekkością i sporą dozą humoru. Potrafi zaskakiwać zwrotami fabularnymi oraz intrygować całą plejadą charyzmatycznych bohaterów. Jestem zauroczona dziełem Kariny Bonowicz i liczę na szybką kontynuację. ❤️

Książka, która mnie zahipnotyzowała swoją okładką. Nie było innej opcji jak ją przeczytać i nie zawiodłam się. Dostałam to co oczekiwałam a nawet wiele więcej. Fajnie napisana, szybko się czyta bo wciąga w swój świat tak bardzo, ze zapomina się o rzeczywistym.

Trzech bohaterów zwróciło moją uwagę Alicja (główna bohaterka), Tatiana (ciocia Alicji) oraz pewnie tajemniczy mężczyzna. Każdy jest inny, ale razem tworzą całość dla tej historii.

Zakończenie daje więcej pytań niż odpowiedzi. Polecam każdemu, a ja czekam na więcej ;)

Najnowsza powieść Kariny Bonowicz „Księżyc jest pierwszym umarłym” to prawdziwa petarda wśród polskiej fantastyki młodzieżowej. Świetnie skonstruowana, dynamicznie rozwijająca się akcja, ciekawi bohaterowie i obecność wątków słowiańskich czynią z tej książki tytuł, który moim zdaniem powinien poznać każdy - nie tylko młody - fan gatunku.

„Księżyc jest pierwszym umarłym” to rewelacyjna powieść fantastyczna, która dostarczyła mi mnóstwa przedniej rozrywki. Fabuła niesamowicie mnie wciągnęła. Karina Bonowicz wykreowała cudowną, przepełnioną magią i mrocznymi tajemnicami historię, w której centrum umieściła grupę nietuzinkowych bohaterów „z pazurem” – ich pełne ironicznego humoru, nierzadko przepełnione złośliwymi, ciętymi ripostami rozmowy to złoto, podobnie jak dynamika zachodzących pomiędzy nimi relacji. Warto przeczytać tę książkę, choćby tylko dla samych dialogów.

Gorąco zachęcam do lektury tej fantastycznej pod każdym względem powieści. Mnie wykreowana przez Karinę Bonowicz opowieść zachwyciła i z niecierpliwością będę wypatrywała kolejnego tomu.

Koncept bardzo mi się podobał. Bardzo lubię, gdy autorzy sięgają po słowiańską mitologię i na powrót przywołują do życia nie tylko stereotypowe wampiry i wilkołaki, ale także nocnice, żmija czy płanetnika. Powieść dedykowana jest raczej czytelnikom w wieku szkolnym – uczniom starszych klas podstawówki oraz liceum. Mimo to książka wywarła na mnie pozytywne wrażenie i z chęcią sięgnę po drugi tom przygód Alicji i wrócę do Czarcisławia. Książka nie spełniła moich wszystkich oczekiwań, jednak okazała się przyjemną lekturą, idealną na letni wypoczynek.

„Gdzie diabeł mówi dobranoc” to historia z mnóstwem słowiańskich akcentów. Małe miasteczko, związana z nim tajemnicza legenda, mroczne rytuały, zaklęcia i niesamowite istoty – to tylko część tego, co nas czeka, gdy sięgniemy po tę lekturę. Ciekawa, wciągająca i intrygująca opowieść. Polecam!

… mając na uwadze, że to dopiero pierwszy tom, który potraktować można jako wprowadzenie (ciut przydługie, ale jednak wprowadzenie), można się spodziewać, że pewne nieścisłości, luki, znaki zapytania i tak dalej, Karina Bonowicz rozwieje w drugim tomie. Przynajmniej na to liczę, bo zakończyło się ciekawie (przewidywalne, ale ciekawie).

Mitologia słowiańska ma wiele tajemnic, tak samo, jak historia stworzona przez Karinę Bonowicz. Księżyc jest pierwszym umarłym jawi się jako szkic wypełniony niewyraźnymi konturami postaci i wszelakich obiektów, pozostawiając tym samym czytelnikowi pole do rozmyślań o tym, co wydarzy się dalej... bo coś wydarzy się na pewno. Pytanie tylko, kiedy...?

Zanim książka „Gdzie diabeł mówi dobranoc" wpadła w moje łapki to miałam okazję przeczytać jej fragment. To właśnie ten fragment sprawił, że zapragnęłam zapoznać się z książką pani Bonowicz. Styl autorki, jak i humor do mnie przemówił i poczułam, że się polubimy. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam książkę w słowiańskich klimatach albo jakąś gdzie po prostu pojawiają się istoty paranormalne. Zastanawiałam się czy w ogóle jeszcze lubię takie historie. Zdecydowanie przekonałam się o tym podczas czytania pierwszego tomu serii „Księżyc jest pierwszym umarłym".

„Gdzie diabeł mówi dobranoc" liczy sobie niecałe sześćset stron. Do pierwszych sto stron nie mam żadnych zastrzeżeń. Historia się fajnie rozwijała. Byłam zaciekawiona o co tak naprawdę będzie chodzić w tej książce. Kolejne strony to przeplatanie górek i dołków. Zaczęły się pojawiać fragmenty, które zaczęły psuć moją opinię, że jest to dobra pozycja. Na szczęście, ciekawych elementów było więcej i ostatecznie książka nie zostawiła po sobie negatywnego wrażenia.

Największym zgrzytem, który najbardziej zapadł mi w pamięci był język jakim posługiwali się bohaterowie. Warczałam za każdym razem, gdy ktoś nazywał kogoś idiotką albo kretynką, a najczęściej obrywało się głównej bohaterce za niewiedzę. Może rzeczywiście siedemnastolatkowie tak się do siebie teraz zwracają, przyznaję nie znam się, ale i tak za każdym razem mnie do irytowało.

Myślałam także, że więcej się zadzieje w tej części, ale rozumiem, że będą kolejne i jakieś pomysły na rozwój fabuły musiały być pozostawione na później. Czasem też miałam wrażenie, że książka bardziej spodoba się komuś młodszemu ode mnie. Prawdopodobnie, dlatego że bohaterowie są młodsi ode mnie te kilka lat i podejmowali decyzje zgodnie ze swoim wiekiem. Myślę, że ktoś starszy robiłby to inaczej. Jednak nic nie zmieni faktu, że w ostateczności związałam się z tymi postaciami i jestem bardzo ciekawa czy uda im się doprowadzić swój plan do skutku.

Gdy zaczynałam czytam książkę pani Bonowicz to trudno było mi ją odłożyć na bok. Przyczyniło się to do tego, że przeczytałam ją o wiele szybciej niż się spodziewałam. Mimo, że była dla mnie czasem irytująca i nie rozumiałam postępowania bohaterów to polubiłam ten świat i nie mogę się doczekać kolejnej części.

„Gdzie diabeł mówi dobranoc” — fantastyka młodzieżowa. Książka, która pokazała mi, że nie jest to gatunek tylko dla wybranych, ale i ja świetnie się w niej odnajdę. Autorka bardzo zgrabnie stworzyła swoich bohaterów, choć to jeszcze dzieciaki (głównie 17-nastolatki), do tego obdarzone nadnaturalnymi mocami, to nie brak im dystansu, poczucia humoru i ironii, za którą z miejsca ich polubiłam. Do tego jeden z nich okazał się zupełnie inny, niż na początku sądziłam, za co bardzo duży plus.

Sama historia przypomina trochę miks Harry’ego Pottera z cyklem Bereniki Miszczuk, wyciągnięcie tego, co najlepsze i zbudowanie na tym własnego pomysłu. Alicja trafia do małego miasteczka w Bieszczadach, choć myśli, że jest zwyczajną dziewczyną, ma w sobie potężną moc, którą obdarzony jest tylko jeden członek rodziny z danego pokolenia, W Czarcisławie ma do wypełnienia bardzo ważne zadanie i tu zaczynają się problemy, w których słowiańskie bóstwa, strzygi i wilkołaki to tylko wierzchołek ;)

„Gdzie diabeł mówi dobranoc” to powieść idealna na dwa popołudnia, mimo dość dużej ilości stron, czyta się błyskawicznie i zostawia z niedosytem. Owo kluczowe zadanie, z którym główna bohaterka ma się zmierzyć, jest tylko nakreślone, oczywiście po ogarnięciu sytuacji, poprzedzonej milionem wpadek, a nawet kilkunastoma scenami rodem z horroru, Alicja powoli zmierza ku niemu, ale i tak chciałoby się już, już teraz wiedzieć co będzie dalej. Ta książka naprawdę porywa i przenosi w trochę magiczny świat, bo choć realny do bólu, ze smartfonem i internetem, to jednak nadal oscylujący w dawnych wierzeniach, mocach, bóstwach. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to naużywanie stwierdzenia „No tak, Ty nic nie wiesz”, występuje często, czasem kilka razy na jednej stronie. Jednak to niuans, który nie ma wpływu na fabułę, a ta jest dopracowana do ostatniej kropki. Czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy, a Wam polecam!

„Fascynująca mieszanina słowiańskich wierzeń, prastarych demonów, niesamowitych eliksirów i współczesności.

Według legendy wiele stuleci temu czwórka przyjaciół została wygnana z rodzinnej wioski, gdyż ludzie lękali się ich czarów. Rozeszli się w cztery strony świata, ale zadziwiającym zbiegiem okoliczności i tak wszyscy dotarli w to samo miejsce – do czarciego kamienia. Tam wywołali diabła i dobili z nim targu, a ich potomkowie muszą poradzić sobie z rzuconą na nich klątwą...” (na podstawie opisu wydawcy)

Książka skierowana jest przede wszystkim do młodszych czytelników, napisana jest prostym językiem, bez długich opisów, składa się przede głównie z dialogów dzięki czemu czyta się ją niezwykle szybko 👌 Bardzo podobał mi się pomysł na fabułę - połączenie serii o wampirach „Zmierzch” ze starosłowiańskimi podaniami na temat strzyg, wilkołaków i innych upiorów 👻😈

Polecam nie tylko nastolatkom i z przyjemnością czekam na kolejne tomy serii 👏

Jeśli już zdarza mi się sięgać po książki z kategorii fantastyka, to zdecydowanie najbardziej uwielbiam te napisane w słowiańskim klimacie! Te wszystkie magiczne istotny, wierzenia, tajemnice i obrzędy są mi bardzo bliskie i uwielbiam dowiadywać się o nich więcej. W tej książce znalazłam to wszystko i cała historia, która wydarzyła się w miasteczku Czarcisław skradła moje serce.

Alicja jest młodą dziewczyną, która po stracie rodziców musi zamieszkać z ciotką, której nawet nigdy wcześniej nie widziała. Trafia do Czarcisławia, gdzie dzieją się rzeczy, które każdemu było by ciężko zrozumieć! Jej ciotka okazuje się być młodą i wyluzowaną osobą, w której ostatecznie tkwi odrobina magii. Do tego obok niej pojawią się wilkołaki, strzygi, czarownice i różne inne magiczne i słowiańskie postacie!

Miasteczko oczywiście ma również i swoją legendę i jak się okazuje Alicja jest jej odrobiną. Dotyczy ona jej dalekich przodków i bardzo mocno wpływa na teraźniejsze wydarzenia. Przed dziewczyną pojawia się ciężkie zadanie. Musi zobaczyć komu może zaufać, obok kogo może iść, a kogo raczej powinna unikać. Czy na pewno wybierze ona słusznie?

Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron i myślę, że osoby kochające te klimaty i fani serii "Kwiat paproci" będą zachwyceni tą książką. Do tego jest to dopiero pierwszy tom, a kończy się w takim momencie, że jak najszybciej chcielibyśmy sięgnąć po kolejny. Ja już na niego wyczekuje i mam nadzieję, że szybko pojawi się on na rynku!

Jeśli rodzice oraz pedagodzy sugerowaliby swoim pociechom takie lektury, to myślę, że moglibyśmy być spokojni o poziom czytelnictwa i inteligencji młodego pokolenia. Jednak daleka jestem od wkładania „Księżyca…” w ramy wyłącznie literatury młodzieżowej. To powieść na tyle uniwersalna, że zadowoli czytelnika w każdym wieku.

„Księżyc jest pierwszym umarłym” to powieść przygodowa z elementami nadprzyrodzonymi (oraz wątkami kryminalnymi i obyczajowymi), głęboko osadzona w rodzimej tradycji. Pełna treści, dynamicznej akcji i inteligentnego humoru. Karina Bonowicz ma sporo interesujących rzeczy do powiedzenia i doskonale wie, jak je przedstawić w ciekawy i fascynujący sposób. Do tego dodajmy elementy zaskoczenia – nie możemy być pewni, co zdarzy się na kolejnej stronie, bo los człowieczy bywa równie przewrotny co autorka!

Bohaterką książki „Księżyc jest pierwszym umarłym” jest Alicja, dziewczyna, którą życie dotkliwie zdołało doświadczyć. Po śmierci rodziców jest zmuszona opuścić Warszawę i przenieść się do dziwnej miejscowości, która ma niespotykana nazwę- Czarcisław. Jest zmuszona zamieszkać z rodziną, której wcześniej nie widziała, jaka okaże się jej ciotka? Czy to sędziwa staruszka o wrednawym usposobieniu? Nic z tych rzeczy, to młoda kobieta, która mogłaby być dobrą przyjaciółką niż stręczycielką, która sapie za plecami sypiąc zakazami z rękawa. Tatiana jest ciotką matki dziewczyny, drzemie w niej magia, o której Alicja nie ma zielonego pojęcia. Czarcisław różni się tak bardzo od wielkiej i hałaśliwej, tętniącej życiem Warszawy, że dziewczynie jest bardzo trudno się przyzwyczaić do tak ogromnych zmian. Komu z nas by było, kiedy ta bezpieczna przystań rozpływa się bez szans na powrót? W małych miejscowościach zazwyczaj bardzo trudno jest utrzymać o sobie nawet maleńką część w tajemnicy, dlatego dziewczyna ma wrażenie, że mieszkańcy Czarcisława dziwnie na nią spoglądają. Ewidentnie wiedzieli więcej niż ona sama o sobie. Szkoła do, której zaczęła uczęszczać dziewczyna nie jest jakaś spektakularnie duża, a jej uczniowie mało przyjacielscy, zachowują odrobinę dystansu obserwując ją, jak reszta lokalnej społeczności.

Alicja pochodzi z rodziny Korsakow, jak się okazało była to jedna z czterech rodzin założycieli ich miasteczka, wraz z tą wiedzą istnieje pewna legenda, a jak wiadomo w każdej legendzie jest ziarnko prawdy. Co w chwili, kiedy jest w niej zacznie więcej niż ziarnko? O czym opowiada legenda?

W odległej przeszłości, kiedy lękano się czarów i wszystkiego, co miało z nią styczność, czwórka przyjaciół z powodu podejrzeń o posiadanie nadprzyrodzonych umiejętności została wygnana z wioski. Postanowili się rozejść, aby nie kusić losu i żyć po swojemu z brzemieniem na barkach. Mimo, że rozdzielili się los postanowił jeszcze raz spleść ich drogi, w czarcim kamieniu postanowili dobić targu z diabłem nie przejmując się losem przyszłych pokoleń. Liczyła się chwila obecna. Zgotowali swoim potomkom ciężki los, zmuszając ich do walki, tylko czy jest nadzieja, aby odkręcić postanowienia tego niekorzystnego paktu? Co zrobili Alicja? Czy podejmie się walki o lepsze jutro? Czy presja, której zostanie poddana ją pokona?

Powinniście być świadomi jednego „Księżyc jest pierwszym umarłym” jest książką, która jak Was pochwyci w swoje objęcia to nie wypuści do ostatniej kropki, żeby nie było, że nie ostrzegałam. To niesamowite, że nasi rodzimi autorzy potrafią wykorzystać to, czym dysponuje nasz kraj i dać mu drugie życie. Wszystkie legendy, słowiańskie stworzenia tylko czekają na tchnienie wyobraźni, aby tchnąć je ku papierowemu życiu. Czytając książkę można zauważyć, że autorka czuje się bardzo dobrze w jej klimacie, wszystko, co robi jest dopieszczone i niezwykle pasjonujące. Tej książce naprawdę niczego nie brakuje! Świetnie skonstruowane postacie, fabuła prowadzona logicznie i spójnie, niewymuszone dialogi, które niejednokrotnie budują napięcie wspólnie z decyzjami postaci.

„Księżyc jest pierwszym umarłym” to świetny wstęp do cyklu, można się w nim doszukać wielu odniesień do współczesnej kultury. Z niecierpliwością oczekuję kolejnego tomu, wypatrując go dzielnie z zaciekawieniem, wiem, że czekają nas niesamowite wydarzenia. To bardzo dobra książka, której powinno się dać szansę, zasługuje na to i sama świetnie się wybroni. Spędziłam z nią przemiło czas i poleca serdecznie fanom fantastyki.

Księżyc jest pierwszym umarłym to pierwsza część z nowego cyklu Gdzie diabeł mówi dobranoc. Nie spodziewałam się, że tak książka tak bardzo mi się spodoba. Jestem mile zaskoczona. Księżyc jest pierwszym umarłym to fantastyka połączona z powieścią młodzieżową.

Alicja, po tragicznej śmierci swoich rodziców, jest zmuszona zamieszkać z ciotką, o której wcześniej nie miała pojęcia. Dziewczyna musi przeprowadzić się z Warszawy do tytułowego miejsca, gdzie diabeł mówi dobranoc, czyli do Czarcisława. Wieś ta nie jest jak inna. Skrywa w sobie wiele tajemnic. Alicja, jak każda nastolatka, z rezerwą podchodzi do legend tego miejsca. Czarcisław żyje legendą sięgającą XI wieku. Według niej wiele stuleci temu czwórka przyjaciół została wygnana z rodzinnej wioski, gdyż ludzie lękali się ich czarów. Rozeszli się w cztery strony świata, ale zadziwiającym zbiegiem okoliczności i tak wszyscy dotarli w to samo miejsce – do czarciego kamienia. Tam wywołali diabła i dobili z nim targu... Ich potomkowie przez wieki odczuwali skutki tego paktu i bezskutecznie próbowali się z niego wywikłać. Teraz najmłodsze pokolenie chce zdjąć klątwę ciążącą na ich rodzinach. Czy im się to uda?

Fantastycznie napisana, pełna zabawnych momentów historia sprawia, że czytelnik nie spocznie, póki nie jej nie skończy. Autorka ma lekkie pióro, dzięki czemu książkę czyta się błyskawicznie. Bonowicz wymyśliła oryginalną historię opartą na wierzeniach ludowych i legendach. Mamy do czynienia z guślnicami, strzygoniami (wampirami) oraz wilkołakami. Nie brak także innych tajemniczych istot. Wieś Czarcisław jest pełna tajemnic i magii.

Nietuzinkowe postacie o różnych charakterach ubarwiają historię. Obdarzyłam sympatią Nikodema – zawsze jakoś najbardziej lubię tę czarne charaktery. Główna bohaterka może czasami irytować swoją niewiedzą, ale im dalej, tym lepiej. Sporo dialogów i humoru. Rozdziały dosyć długie (50-70 stron).

Sporo odniesień do Harry'ego Pottera, Zmierzchu czy też Czystej Krwi. Pełna słowiańskich mitów i legend. Wszystko ze sobą współgra tworząc niesamowity klimat. Jest to dopiero początek serii, ale już wiem, że trafi ona do moich ulubionych. Autorka rozbudziła we mnie tak wielką ciekawość, że na pewno sięgnę po kolejne tomy. Mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać.

To dobrze, że wydawnictwa coraz częściej stawiają na rodzimych autorów. Tym razem mamy do czynienia z ciekawą lekturą, która zabierze nas w świat słowiańskich wierzeń. Przyjemna w odbiorze, ciekawa i fascynująca jeśli chodzi o fabułę, oryginalna jeśli chodzi o postacie. Czeka Was niecodzienne spotkanie ze strzygoniami, nocnicami i guślnicami. Nudzić się z pewnością nie będziecie.

Książka podoba mi się ogromnie ! Doprawiona gdzieniegdzie lekkimi aluzjami i odniesieniami do wielkiej literatury i sztuki tematu. Po młodzieżowemu zawiła, szaleńcza i szalona, ale nie przegadana.

Świetna, zabawna, fascynująca. Pokazuje współistnienie światów, i delikatną granice pomiędzy nimi, granicę, którą można przekroczyć nawet bezwiednie. Pokazuje skomplikowaną naturę człowieka skażonego przeszłością, dziedzictwem, na które nie ma wpływu i musi radzić sobie z tym co ma i najlepiej jak potrafi. Nie tylko dla młodzieży, raczej dla ludzi zafascynowanych światem, innością, magią i dawnymi wierzeniami, oraz przenikaniem ich do współczesności.

Już sam opis książki zachęcił mnie do jej przeczytania i nie żałuję! To była bardzo interesująca przygoda! Historia jest ciekawa, wciąga czytelnika od pierwszych stron i intryguje. Wykorzystanie do zbudowania fabuły wierzeń słowiańskich był strzałem w dziesiątkę! Wprowadza to nas w niesamowity świat, pełen magii i dziwnych stworzeń co dodaje książce kolorytu. Polecam w 100%, jest to zdecydowanie książka, która skutecznie przekonuje mnie do młodzieżówek fantasy. :)

Cała historia została sprytnie utkana z dwóch nici. Jedna to wierzenia słowiańskie i gusła, a druga to współczesność niosąca ze sobą zupełnie inny rodzaj rozumowania. Wszystko to splata się dość barwnie i daje historię, która zaciekawia i pochłania bez reszty. Lekkość pióra i olbrzymie poczucie humoru autorki, spowodowało, że historia jest nienudna i czytelnik ma ochotę na więcej i więcej.

Autorka porwała mnie historią inspirowaną mitologią słowiańską. Uwielbiam, gdy akcja dzieje się w jednej zamkniętej społeczności. Czarcisław otoczony zdradliwym lasem to miejsce idealne. Z jednej strony nadprzyrodzone istoty, które toczą między sobą wojnę, a z drugiej zwykli ludzie. W tej powieści jest wszystko: magia, klątwa, którą trzeba przełamać, morderstwa, zemsta, przyjaźń, kłamstwa. Nie ma wątku romantycznego, a może jest, ale taki naprawdę dopiero się rodzący? Trudno wyczuć co wymyśli autorka. Pani Bonowicz ma lekkie pióro, ledwo co się obejrzałam, a już byłam za połową książki! Uwielbiam dialogi i specyficzny humor bohaterów. Uśmiałam się czytając potyczki słowne Nataszy z Tatianą i Alicji z Nikodemem.

Niecierpliwie czekam na następny tom bo autorka zaskoczyła mnie ostatnimi wydarzeniami. A ,,Księżyc jest pierwszym umarłym" polecam nie tylko miłośnikom mitologii słowiańskiej, ale wszystkim tym, którzy lubią tajemnicę i dobry humor w książkach.